Daha yavruyken analarından ayırdıkları ayıları “eğitip” burnuna taktıkları halka ve üfledikleri esrar sayesinde onlara hükmedenlerin oynattıkları zavallı ayılar tek eğlencesiydi milletin. Şimdinin gençleri “Hamamda karılar nasıl bayılır, kocaoğlan?” dediniz mi size bön bön bakıp ne dediğinizi anlamaya çalışır da akranlarım o zavallı ayının sopaya dayanarak bayılma taklidi yapışını hatırlar ve yüzlerinde biraz müstehzi, biraz da acımayla dolu bir gülümseme belirir. 

Büyükşehirlere sirkler gelirdi. O senenin en büyük eğlencesi olurdu. Ateş yutan hokkabazlar, bir palyaço, belki bir aslan ve üç beş maymun… Fil de varsa çok büyük bir sirk olurdu bu. Zavallı hayvanlara nasıl muamele edildiğini düşünmezdi bile çoğumuz. 

Çok şükür hayvan hakları diye bir şeyin farkına varıldı da böyle şeyler pek olmuyor artık. Kurtarılan ayıcıkların torunları şimdilerde Gökova körfezindeki arıcıların kovanlarına musallat oldu. Sirklere olan ilgi de bitti gitti.

Sonraları sinemalar çoğaldı. Batılılaşma adına bazılarının yanında bir de bar olurdu. İstiklal Caddesi’ndeki Atlas sineması mesela. Kulis diye bir bar-restoran vardı o pasajda. Rus aşçısının yemekleri güzeldi. Özellikle de krema soslu ve ıspanak püreli, yanında kibrit çöpü gibi kesilmiş patates kızartmasıyla servis ettiği mantar sote muhteşemdi. Tadı hâlâ damağımdadır.

Hemen yanındaki Atlas Sinemasının kulisinde loca kiralanır burada bir kadeh soda ve hafif bir nar şurubuyla (yani bildiğiniz nar ekşisi) tadı ithal gibi gösterilmiş Tekel vermutuna Cumhuriyet meyhanesinde bir büyük rakıya verecekleri parayı ödeyip “Mavi Sakal” filmini izlediklerini bilirim sosyetik entellerin.
Sonraları Batılılaşma adına bir müzikal yapıldı. Aslında bu Türkiye’nin ürettiği ve 2009 tarihinde New York'taki Beacon Tiyatrosu'nda sergilenerek Broadway'de sahnelenmiş Türkiye'den ilk müzikal olma özelliğini taşıyan bir müzikaldi bu. Galiba aynı zamanda da tek…
Çok sevildi ve çok izlendi. Zannederim ki 600 defa perde açtı Hisseli Harikalar Kumpanyası. Sonraları taklitleri yapıldıysa da pek tutmadı. Halkın diline dolandı bu isim. Bir deyim haline geldi.
Şimdi tahtını kaptırdı ne yazık ki.
Kemal diye bir isim var artık…

Cem Yılmaz buna rakip bile olamaz güldürmede. Dikkat buyurunuz “mizah” demiyorum. Sadece güldürme olarak ele alıyorum. Yani Cem kardeşimiz alınmasın.
Gerçi bazı esprileri pek tutmadı. Mesela büyük proje olarak lanse ettiği ve “Orta Anadolu'da gizli tutulan bir yere bir ambalaj sanayii kenti kuracağız, burada yurt dışından gelen doktoralı 25 bin genç, Çin'den getirdikleri malları paketleyip Azerbaycan'a gönderecek.” şeklinde açıkladığı projesi pek komik değil ama “gülünç” olarak nitelendirildi. Belki de genç ya da yaşlı, yurt dışında doktora yapmış toplam Türk sayısı yalnızca 517 olduğundandır.

Ne var ki son buluşu muhteşem. İşsizliğe çareyi açıklayıverdi. Muhtarlara “kalem-i mahsus” yani özel kalem müdürü atanması olayı. Bakın ne diyor Kemal;
"Birçok işi kendi başınıza yapmaya çalışıyorsunuz. Neden bir yardımcınız yok, milletvekillerinin 3 tane danışmanı var. Belediye başkanlarımızın özel kalem müdürleri ve altta çalışan bir kadrosu var. Muhtarlar için bari yanına bir kişi verin. 10 milyon işsizimiz var. Her muhtarlığa bir kişi, özel kalem müdürü olarak atanırsa mesele biter. Siz kazanamadığınız zaman, başka biri muhtar olduğu zaman muhtarlıktaki düşüncenin ve bürokrasinin sürdürülmesi açısından böyle bir kişiye ihtiyaç var. Oradaki kişi, yeni muhtar seçilip geldiği zaman eski muhtar zamanında şu dosyalar, şu sorunlar vardı diye anlatacak. Bu söylediklerim hayal değil, olması gereken."
Valilerin ve belediye başkanlarının olduğu gibi muhtarların da kalem-i mahsusa müdürü olacak yani.
Komedi dalında Oscar kazanmasa da gülünçlük dalında Nobel verilse kimseye kaptırmaz yani.
Hisseli Harikalar Kumpanyası yerine tek kişilik bir oyun olarak bunu çıkartsanız yeri var yani…