Birkaç yıldır facebookta takip ettiğim bir arkadaş idi. 
Türkiye’de hayvancılığın gelişmesi için çok orijinal projeler yapan, hayvancılıkla ilgili hayati derecede önemli uyarılar yapan, son derece makul şeyler söyleyen, bir taraftan da hayvancılık yapan, hayvancılık yapmak isteyen insanlara danışmanlık yapan, çiftlikler kuran bir arkadaş…
Deprem sabahı, saat 05-06:00 gibi uyandığımda, karşıma O’nun “Allahüekber, Anam babam gitti…” diye feryad eden paylaşımını gördüm. Deprem olduğunu o an öğrendim. O ses kulaklarımdan hiç gitmedi. Bir taraftan feryad ediyor, bir taraftan da, ‘Sakın isyan etme’ diyerek etrafındaki insanları uyarıyordu…

Çaresizdi, Aciz kalmıştı. Çaresizliğini ve acizliğini her fırsatta vurguladı.
kendi imkanları ile Annesi- babası ve yeğeni dahil 60 küsür kişinin olduğu enkazda arama kurtarma çalışması yapmaya başladı. Ancak, ‘Profesyonel yardım’ gerekiyordu.

Fakat yollar kapalıydı. Bunun farkındaydı. İsyan etmemeye özellikle dikkat ediyordu. Kendi imkanları ile bulduğu iş makineleri ve sağ kalan elemanları ile çalışmalara başladı. 

Arayanları, soranları çoktu. O soğukkanlılığını bozmadan, umudunu da kaybetmeden çalışmaya, üzerine düşeni yapmaya devam etti. Her aşamada da video çekerek insanları bilgilendirdi.

Ve İkinci gün yardımlar gelmeye başladı. Genelde hayvancılardan yardım geliyordu. Annesi, babası ve yeğeninin enkaz altında olduğunu sanki unuttu ve gelen yardımları oğlu ve çevresindeki insanlarla dağıtmaya koyuldu. 

Bir gün sonra, babasının evinin muhiti yardım dağıtım merkezi olarak organize edildi. Kimin ne ihtiyacı varsa, oraya geliyor, ihtiyacı karşılanıyordu. Yardım getiren insanların hepsini tanıyor, onlarla sohbet ediyor, onlarla röportaj yaparak takipçileri ile paylaşıyordu. Neye ihtiyaç olduğunu söylüyorsa, derhal bir besici, marketçi, hayvancı getiriyor, O’na da oldukça hürmet ediyordu. O da onları onurlandırıyordu. Nasıl güzel insanlar tanıdık sayesinde bilemezsiniz. Lütfen bu yazıyı okuduktan sonra sayfasına giriniz ve videolarını izleyiniz. Çoğu videoyu ağlayarak izlediğimi itiraf ediyorum.

Birisi battaniye istiyor. Önce, ‘gelecek’ diyor. Ama hemen ardından, ‘Oğlum, arabadan battaniyemi al ver abine’ diyor. Veya, mazot lazım oluyor vatandaşın birisine. Elinde bidonla geliyor. Başlangıçta, ‘2 saat sonra geliyor’ dedikten sonra, ‘Arabamdan çekelim’ diyor.

İnsanlar, kamyonetlerinin kasalarına mazot yükleyip getiriyorlar. O mazotun, benzinin 5 litrelik bidonlara doldurulması ile ilgili pratik fikirler üretiyor. İnsanlar için açık hava mutfakları kurup, gelen ekiplerin sıcak çorba sıcak yemek pişirip bizzat dağıtıyor.

Bir taraftan bölgesi ile ilgili yardım organizasyonları yaparken, bir yandan da köyleri düşünüyor. Oralara da gezici yardım ekipleri gönderiyor…

Bu kadar hengamenin arasında, hayvancılık yapan insanların yem ihtiyaçlarını da düşünüp koordine etmekten uzak durmuyordu.

Övgüleri susturuyor. ‘Bunları söylemeye gerek yok’ diyor. Konuyu değiştiriyor.

100. saati geçti. Annesi, babası ve yeğeninden ses seda yok henüz. Allah annesini, babasını O’na bağışlasın. İnşaallah tez zamanda sağ salim kavuşur anacığına, babacığına, yeğenine.

Ola ki sağ çıkmazsa da çok metin karşılayacağını biliyorum.
Belki bir gün konuşuruz, yüz yüze tanışırız ve O’na yüzyüze söylerim bunu:
Eşref abi, Annen baban, hep senin yanındaydı. Biz gördük buradan. Sen onları dirilttin. Onlara ölü demeyesin. Senin gibi bir babayiğidi yetiştiren insanlar asla ölmez. Rabbleri katında rızıklandırılıyorlar.

Çok kere yazdım. Hz. Muhammed (AS) El’ Emin idi,Evet. El’ emin sadece güvenilir insan olmak değildir. Çoğu insana güveniriz. 
El’emin’in tam karşılığı, Şovalye ruhlu insan olmaktır. Eğer, birisinin bir derdi var ve akıllara siz geliyorsanız ‘El’emin’siniz demektir.
Hz. Peygamberin ana sünneti de budur.
Selam Olsun Eşref el’Emin’e.
O’nu yetiştiren insanlara da selam olsun.