Her sabah kaldığında aynı acılara tanık olan biri. Yine de bir bölgesel çatışma, yine yıkılan evler ve hayaller… Savaşlar artık uzak coğrafyaların değil, hepimizin gerçeği haline geldi. Kendi yaşamının hayatında bile derin bir suçluluk duygusu yaşadığını. Elimde bir kahveyle, ekranı izlerken "Bu insanlar ne yaşadıklarını nasıl anlatabilirler?" diye düşünmekten kendimi alamıyorum.
Çocuklar... En çok onların gözlerinde yankılanan savaş acısı. Ben çocukken oyun oynadığım sokakları hatırlıyorum. Sokaklar onlar için ölüm kalım savaşının yaşayan yerler olmuş. Bunu yapmak bile insanın içini parçalıyor. O bombanın ardında yıkılan sadece binalar değil; umutlar, geleceğe yönelik hayaller, sevgi dolu anılar da yerle bir oluyor.
Dünya çapındaki masalarda anlaşmazlıkları çözmeye çalışıyorlar, ya da çözümlerini çözmeye çalıştıklarını iddia ediyorlar. Ancak planlar, gölgede kalan insanlığın dramasını görmezden geliyor gibi. Bir yanımızda süsleyecek kelimeler, bir diğer yanımızda sessiz çığlıklar... Kim bu insanların feryadını dinleyecek?
Bölgelerde derinleşen bu çatışmaların aslında hepimizi bir yerde tutmayı başarabiliyoruz. Benim yapabileceğim bir sorun yokmuş gibi görünse de, o uzaklarda süregelen savaş dalgaları bir gün bizim kıyılarımıza da vuracak. Ekonomik krizler, göç dalgaları, toplumsal huzursuzluklar... Savaşın yalnızca savaşanların sorununun yaşanması saflık olur.
Bugün dünyanın pek çok yerinde insanlar sadece hayatta kalmak için mücadele ediyor. Yardım kampanyalarına katılma ya da sosyal medyada bir destek mesajı paylaşma yeterli mi? İçimde bir eksiklik, bir yetersizlik hissi var. Bir ses yükseliyor içeride: Daha fazlasını yapmalıyız, bu savaşta sessiz seyircisi olmamalıyız.
Gözlerimin önüne gelen görüntüler… Savaşa maruz kalan o masum insanların yüzleri, dünyanın ne kadar adaletsiz olduğunu bir kez daha hatırlatıyor. Ama belki de bu bir adım olabilir. Küçük bir adım. Sesimizi duyurmak, fark yaratmak için küçük bir adım.
Bugün, burada savaşın acımasız gerçekliğiyle yüzleşirken, hepimizin bunu hatırlaması gerekiyor: Bu savaşlar sadece orada, o insanlar değil, aslında hepimizin savaşı. Ve ne kadar küçük olursa olsun, bu acıları dindirmek için bir şeyler anlatmalıyız, yapmalıyız.
Yorum Ekle
Yorumlar
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
Web.tv
Ayşe YILDIRIM
Bölgesel Savaşlarda Çığlıklar Yükseliyor
Her sabah kaldığında aynı acılara tanık olan biri. Yine de bir bölgesel çatışma, yine yıkılan evler ve hayaller… Savaşlar artık uzak coğrafyaların değil, hepimizin gerçeği haline geldi. Kendi yaşamının hayatında bile derin bir suçluluk duygusu yaşadığını. Elimde bir kahveyle, ekranı izlerken "Bu insanlar ne yaşadıklarını nasıl anlatabilirler?" diye düşünmekten kendimi alamıyorum.
Çocuklar... En çok onların gözlerinde yankılanan savaş acısı. Ben çocukken oyun oynadığım sokakları hatırlıyorum. Sokaklar onlar için ölüm kalım savaşının yaşayan yerler olmuş. Bunu yapmak bile insanın içini parçalıyor. O bombanın ardında yıkılan sadece binalar değil; umutlar, geleceğe yönelik hayaller, sevgi dolu anılar da yerle bir oluyor.
Dünya çapındaki masalarda anlaşmazlıkları çözmeye çalışıyorlar, ya da çözümlerini çözmeye çalıştıklarını iddia ediyorlar. Ancak planlar, gölgede kalan insanlığın dramasını görmezden geliyor gibi. Bir yanımızda süsleyecek kelimeler, bir diğer yanımızda sessiz çığlıklar... Kim bu insanların feryadını dinleyecek?
Bölgelerde derinleşen bu çatışmaların aslında hepimizi bir yerde tutmayı başarabiliyoruz. Benim yapabileceğim bir sorun yokmuş gibi görünse de, o uzaklarda süregelen savaş dalgaları bir gün bizim kıyılarımıza da vuracak. Ekonomik krizler, göç dalgaları, toplumsal huzursuzluklar... Savaşın yalnızca savaşanların sorununun yaşanması saflık olur.
Bugün dünyanın pek çok yerinde insanlar sadece hayatta kalmak için mücadele ediyor. Yardım kampanyalarına katılma ya da sosyal medyada bir destek mesajı paylaşma yeterli mi? İçimde bir eksiklik, bir yetersizlik hissi var. Bir ses yükseliyor içeride: Daha fazlasını yapmalıyız, bu savaşta sessiz seyircisi olmamalıyız.
Gözlerimin önüne gelen görüntüler… Savaşa maruz kalan o masum insanların yüzleri, dünyanın ne kadar adaletsiz olduğunu bir kez daha hatırlatıyor. Ama belki de bu bir adım olabilir. Küçük bir adım. Sesimizi duyurmak, fark yaratmak için küçük bir adım.
Bugün, burada savaşın acımasız gerçekliğiyle yüzleşirken, hepimizin bunu hatırlaması gerekiyor: Bu savaşlar sadece orada, o insanlar değil, aslında hepimizin savaşı. Ve ne kadar küçük olursa olsun, bu acıları dindirmek için bir şeyler anlatmalıyız, yapmalıyız.