Kira… Dört harf ama bir ailenin aylık kaderini belirliyor artık. Çocuk bezi mi alınacak, doğalgaz mı yatacak, kira mı ödenecek? Üçü birden olmuyor. Seçmek zorundasın. Seçtikçe küçülüyorsun; evde, hayatta, umutta…

Türkiye bir süredir “kiralık ülke”ye dönüştü. Kiraların artık gelirle değil, hayal gücüyle belirlendiği bir düzene geçtik. Üstelik bu sadece büyük şehirlerin meselesi değil. Küçük kasabalarda bile emekli maaşıyla ödenemeyecek kiralar var. Bir memurun, bir işçinin, hatta bir doktorun bile nefesini kesiyor artık kira bedeli. Evler büyümüyor ama borçlar büyüyor. Kira artık barınma değil, borçlanma meselesi.

…Bir ailede tek çalışan varsa, o eve yemek, eğitim, ulaşım gibi kelimeler artık uğramıyor. Sadece kira var. Gerisi yok.

Ev sahibi misin? Değilsen, artık “kalıcı” biri değilsin bu şehirde. Kiralar arttıkça semtler değişiyor, komşuluklar yok oluyor. “Buralar bizimdi” diyenler, artık başka ilçelere taşınmak zorunda. Kira krizi sadece ekonomik değil, sosyolojik bir yıkım da getiriyor.

Devlet bu kriz karşısında ne yaptı? Kira artışına yüzdelik sınır getirdi. Kağıt üzerinde güzel duruyor. Ama sokakta işler öyle yürümüyor. Ev sahipleri ya “çıkarırım” tehdidiyle zam yapıyor ya da yeni kiracıyı bekliyor. Arada kalan yine kiracı. Yani halk.

Peki barınma bir lüks mü? Hayır, anayasada açıkça bir haktır. Madde 57 der ki: “Devlet, konut ihtiyacını karşılayıcı önlemler alır.” Ama görüyoruz ki, devlet sadece arsa satıyor, TOKİ ise dar gelirli için değil, orta üst gelirli için konut yapıyor. Hani sosyal konut? Hani kira desteği?

Bugün gençler evlenmekten, aileler taşınmaktan, öğrenciler okumaktan korkuyor. Çünkü ev yok. Yurt yok. Barınak yok. Sadece duvar var. Beton var. Ama içinde insan yok.

Artık mesele ev bulmak değil, hayatta kalmak için kira ödeyebilmek. Bu ülkede barınmak, en temel haklardan biri olmalı. Oysa her geçen gün daha fazla kişi, evinden değil, hayatından tahliye ediliyor.