Günümüz şehir hayatında kalabalık çok, ama samimiyet az. Her gün yüzlerce insanla karşılaşıyoruz; işe gidiyoruz, toplu taşımada yan yana duruyoruz, sosyal medyada onlarca paylaşıma bakıyoruz. Ama nedense her geçen gün biraz daha yalnız hissediyoruz.

Aslında yalnızlık, çevremizde kimsenin olmaması değil. Gerçek yalnızlık, içimizde konuşacak kimse kalmadığında başlıyor. Bir bakıyorsunuz, gününüz koşuşturmayla geçmiş ama birine içten bir “nasılsın?” bile dememişsiniz. Evde ışıklar yanıyor ama sohbet yok, kahkahalar azalmış, kelimeler susmuş. Her şey iletişim dolu görünür ama içimizde kimseye anlatamadığımız bir suskunluk büyür.

Şehir insanı, farkında olmadan kendi hayatında yalnızlaşıyor. Modern yaşam bize hız kazandırdı ama aynı zamanda duygularımızı yavaşlattı. Her şey yetişsin, hiçbir şey kaçmasın derken, kendimizi kaybediyoruz. En tehlikelisi de bu zaten: Kendine yabancılaşmak.

Kendi hayatında yalnızlaşmak, aslında kendini kaybetmektir biraz. Koşuşturmanın, işlerin, mecburiyetlerin arasında “ben ne istiyorum?” sorusu unutulur. Aynaya baktığımızda tanıdık bir yüz görürüz ama gözlerde eski ışıltı yoktur. Çünkü içimizdeki “biz”, bir köşede sessizce oturup bizi beklemektedir.

Oysa çözüm bazen çok basit. Bir dostu aramak, komşunun kapısını çalmak, bir kahvede oturup kendi düşüncelerinle baş başa kalmak… İnsan, kendine zaman ayırdıkça yalnızlıktan değil, huzurdan pay alıyor.

Kendi hayatında yalnızlaşmamak için önce kendinle barışman gerekir. Çünkü insan, kendisiyle dost olduğunda dünya biraz daha yaşanılır hale gelir. Kalabalıkların içinde kaybolmak kolaydır; önemli olan, o kalabalığın içinde bile iç sesini duyabilmektir.

Unutmayalım, şehir büyüdükçe mesafeler artabilir ama kalpler arasındaki mesafeyi biz belirleriz.