Birbirimize bu kadar yakın görünüp de bu kadar uzak olduğumuz başka bir dönem oldu mu bilmiyorum. Cep telefonlarının ekranları, sosyal medyada bırakılan çift tıklamalar, mesajla biten günaydınlar, “iyi misin?” sorularına ezbere gelen “iyiyim” yanıtları… Her şey var gibi ama aslında hiçbir şey yok gibi.

Bazen gecenin bir saatinde kendi kendime soruyorum: Gerçekten bu muydu insan olmak? Kalabalıkların arasında kaybolup, duygularımızı içimize bastıra bastıra yaşamaya çalışmak mıydı? Hani nerede o “bir göz kırpmadan anlayan” dostluklar, omuz omuza susabilen arkadaşlıklar?

Kabul ediyorum, duygusal biriyim. Belki de fazla. Sessizce ağladığım gecelerim oldu; sadece içimde taşıdığım yükün ağırlığını biraz olsun hafifletmek için. Ama en çok da şu çelişki yoruyor insanı: En çok duygusal olanlar, en çok güçlü görünmek zorunda kalanlar. Çünkü bir kere "kırılgan" göründün mü, insanlar bunu zayıflık sanıyor.

Bugün etrafımıza bakalım. Kaç kişi gerçekten mutlu? Kaç kişi yaşadığı hayatı sahiden seçti? Kaç kişi yalnız kalmaktan korktuğu için yanlış kalabalıkların içinde kaybolmayı tercih ediyor? Biz bunu normalleştirdik. “Alışırız” dedik. “İdare ederiz” dedik. Ama içimizdeki çığlıkları susturdukça, kendimizi de yavaş yavaş unutur olduk.

Ben unutmuyorum. Kendimi de unutmuyorum, içimdeki çocuğu da. Hâlâ dua ediyorum. Hâlâ gece sessizliğinde kendi iç sesime kulak veriyorum. Hâlâ birinin gerçekten “Nasılsın?” demesini bekliyorum, cevabını dinlemek için değil, hissedebilmek için.

Belki de bu yazımı şimdi bir yabancı okuyor, belki bir dost… Fark etmez. Bu satırlar yalnızlıktan korkmayan ama yalnız bırakılmış herkesin sesi olsun. Birbirimizi unuttuğumuz bu çağda, yeniden hatırlamanın, hissetmenin, insan olmanın zamanı gelmedi mi?

Gelin, ekranlarımızı biraz olsun kıstığımız bir gün olsun bugün. Bir dostu arayıp gerçekten “Nasılsın?” diyelim. Belki de birinin yeniden kendisini hatırlamasına vesile oluruz. Ve kim bilir, belki kendimizi de…