Bazen kalabalık bir caddede yürürken durup etrafa bakıyorum. Herkes bir yere yetişmeye çalışıyor ama nereye? Kiminin kulağında kulaklık, kiminin gözleri telefona kilitli… Kimse kimseye bakmıyor, kimse kimseyle konuşmuyor.

Garip bir acelecilik, görünmez bir telaş hâkim sanki.

Eskiden zaman daha yavaştı. İnsanlar birbirine selam verir, sohbet eder, aynı sofrada otururken gerçekten orada olurdu. Şimdi herkes bir ekranın içinde yaşıyor. Dostluklar bildirime, aşk karşılıklı “görüldü” atmaya, tartışmalar ise klavye başında küfretmeye dönüştü.

Ne zaman bu kadar uzaklaştık birbirimizden?

Hayat sadece teknolojik değil, duygusal olarak da hızlandı. Kimse durup düşünmüyor. Her şey anlık. Tüketiyoruz; yemeği, ilişkiyi, zamanı, hatta kendimizi… “Çabuk olsun” diyoruz, “hemen olsun”. Ama hiç kimse neyin peşinde olduğunu tam olarak bilmiyor.

Sadece gidiyoruz işte, bir yerlere.

Sosyal medyada herkes mutlu, başarılı, üretken. Ama perde arkasında tükenmişlik, yalnızlık, değersizlik hissi büyüyor. Herkes birilerine yetişmeye çalışıyor ama kimse kendiyle baş başa kalmıyor. Kalınca da korkuyor.

Çünkü o sessizlikte duyduğu şey hoşuna gitmiyor.

Bu gidiş nereye sorusu aslında bir çığlık. Hepimizin içten içe bildiği ama dillendirmekten kaçındığı bir gerçek. Yaşamayı unuttuk. Anı yaşamak yerine sürekli bir sonraki adımı düşünüyoruz.

Belki de asıl eksik olan bu: Durmak.

Durmak, bakmak, hissetmek, dinlemek… Belki bu kadar hızlı gitmesek, yolun nereye çıktığını da görebileceğiz.

Belki yanlış yoldayız ama fark etmiyoruz, çünkü hiç durup yolu kontrol etmiyoruz.

Bu gidişin sonu nereye varır bilinmez.

Ama kesin olan bir şey var: Eğer yönümüzü değiştirmezsek, vardığımız yer içimizi ısıtan bir yer olmayacak.

Belki de asıl cesaret, gitmekte değil, durmakta saklıdır.