Sevgili okurlarım...

Bu cümleyi duyduğumda içimde bir şeyler sarsıldı. Çünkü çocukları korumak denince aklımıza hep yasal prosedürler, mahkeme kararları, velayet davaları gelir. Oysa çocuklar hayatın tam ortasında yaşıyor. Ve ne yazık ki en çok da hayatın tam ortasında örseleniyorlar.

Bir çocuğun korunması, yalnızca bir hak değil, toplum olarak hepimizin vicdani sorumluluğudur. Çocukları korumak demek, yalnızca istismar davalarında mahkemede onları savunmak demek değildir. Çocukları korumak, evde yüksek sesle kavga etmemekle başlar. Okulda onları yargılamadan dinlemekle, sokakta düşen bir çocuğa herkesin dönüp bakmasıyla, bir yabancı tarafından sevilirken onun rızasını aramakla sürer.

Evde... Çocuğun sadece karnını doyurmakla bitmez işimiz. Bir çocuğun en çok ihtiyacı olan şey sevgi, ilgi ve güvenli bir ortamdır. Kimi zaman fiziksel şiddet olmasa bile psikolojik baskılarla, sevgisiz bir büyüme ortamıyla da örselenebilir bir çocuk. Ona “sus” dediğinizde, belki de kendini ifade etme cesaretini yıllarca kaybedebilir.

Okulda... Bir çocuğun başarısı yalnızca notlarla ölçülemez. Öğretmeni tarafından anlaşılmak, arkadaşları tarafından dışlanmamak, fikirlerinin ciddiye alınması da bir çocuğun ruhsal gelişimi için en az ders kitapları kadar değerlidir. Zorbalığa uğrayan, dışlanan, görmezden gelinen her çocuk bir adım daha uzaklaşır kendinden ve çevresinden.

Sokakta... Çocuklar oyun oynarken özgür hissetmeli. Bir köşe başında yalnız bırakılmış bir çocuk görmek, hepimizin yüreğinde bir sızı uyandırmalı. Sokağın tehlikeleri, yalnızca trafikle sınırlı değil. Kötü niyetli bakışlar, ihmal edilmiş parklar, güvensiz çevreler çocukların fiziksel olduğu kadar ruhsal güvenliğini de tehdit ediyor.

Ve elbette dijital dünyada... Artık çocuklar ekran başında da yalnız bırakılıyor. Oysa sanal zorbalık, yanlış içerikler, sahte arkadaşlıklar en az gerçek hayattaki tehlikeler kadar ciddi. Dijital alanlar da çocuklar için güvenli olmalı; aileler ve eğitimciler burada da rehberlik etmeli.

Kısacası, çocukları yalnızca yasa önünde değil, gündelik hayatın her anında korumak zorundayız. Bu; komşunun çocuğuna sahip çıkmakla, okuldaki sessiz öğrenciyi fark etmekle, sokakta bir çocuğa güler yüz göstermekle, hatta bazen sadece sabırla dinlemekle başlar.

Çocukları korumak, onların güçlü olmasını beklemek değil; onların güçlenebileceği güvenli alanlar yaratmaktır. Ve en önemlisi; bir çocuğun başını sokabileceği yer sadece bir ev değil, bir kalp de olmalıdır.

Unutmayalım, çocukları korumak sadece bir görev değil; insan kalabilmenin en temel koşuludur.