Haziran ayının son demlerindeyiz. Takvim yaprakları birer birer eksilirken, binlerce gencin kalbinde aynı heyecan, aynı belirsizlik: Yükseköğretim Kurumları Sınavı, yani YKS.

Kimi sabah ezanıyla kalkıp kitap başına geçiyor, kimi geceleri gözlerini ekrana dikip deneme çözüyor. Veliler mutfağa daha sessiz giriyor, kardeşler odanın kapısını temkinli aralıyor. Evler sessiz ama umutla dolu. Çünkü bu sınav, sadece bir barajı aşmak ya da bir üniversitenin kapısından içeri adım atmak değil; aynı zamanda hayallere biraz daha yaklaşmak demek.

Ama şunu unutmamak gerekiyor: YKS bir son değil, bir durak. Ne hayat bu sınavla başlıyor, ne de bu sınavla bitiyor. O yüzden gençler için asıl mesele, ne kadar net yaptıkları kadar, ne kadar kendilerini tanıdıkları, neyi istediklerini bilip bilmedikleriyle de ilgili.

Şimdi tam da bu son günlerde, eksik konuları kapatma telaşı, “ya unuttuğum bir şey varsa” kaygısı sarmış olabilir zihinleri. Ama unutulmamalı: Sınavdan önceki son haftalar bilgi depolamak değil, zihni toparlamak içindir. Uykusuz geceler yerine sağlıklı bir uyku, panikle çözülmüş testler yerine sakince gözden geçirilmiş notlar çok daha kıymetlidir.

Velilere de küçük bir not düşmek gerek: Bu süreç sadece çocukların değil, sizin de sınavınız aslında. Onlara baskı yapmadan, kıyaslamadan, sadece yanlarında durarak büyük bir güç olabilirsiniz. Çünkü genç bir insanın en çok ihtiyaç duyduğu şey, “sana güveniyorum” cümlesini duymaktır.

Sınava girecek tüm gençlere sadece başarı dilemek yetmez. Aynı zamanda onlara hayatın çok yönlü olduğunu, tek bir sınavla tüm kişiliklerinin, zekâlarının, değerlerinin ölçülemeyeceğini anlatmak da gerekir.

YKS’ye sayılı günler kaldı. Bu birkaç günü daha umutla, inançla, sakince geçirmek mümkün. Unutmayın, bu sadece bir sınav. Ama siz, biriciksiniz. Sonuç ne olursa olsun, yolunu çizecek olan yine sizsiniz.

Yolunuz açık, kalbiniz ferah olsun.