Eğlence ve güldürü tüketim kültürünün bir ürünüdür. Aynı zamanda onun ideolojisidir. Bütün bir yaşamı sarıp sarmalamıştır. Haberler, filmler, diziler, şarkılar, yarışma programları, konserler, tiyatrolar, AVM’ler, stand-up gösterileri, sosyal medya paylaşımları, siyasî çekişmeler, sokak röportajları hep eğlence ve güldürü üzerinedir.

İçinde yaşadığımız dünya insanları eğlenmeye ve gülmeye çağırıyor. Her şeye kahkaha bulaştırıyor. Her şey büyük bir gösterinin parçası hâline geliyor. Gösteriler bitmiyor, her yerde ufak tefek devam ediyor. Âdeta her insan kendi gösterisini sahneliyor. Ardından diğer gösterilerin peşine düşüyor.

Köşedeki şırdancı artık sadece şırdan satmıyor, kendi şovunu da satıyor. İnsanlar karınlarının doymasını yeterli görmüyor. Karınlarının gülmekten ağrımasını da istiyor. Alışveriş merkezi sadece ürünlerin satıldığı bir mekân değil, aynı zamanda yetişkinlerin boş zamanlarını eğlenceli şekilde geçirebilecekleri bir lunapark. Kafeler sadece bir şeylerin içildiği yerler değil, aynı zamanda canlı müziklerle eğlenilen bir yer. Tiyatrolar ise kültürel bir etkinlik olmaktan epeydir uzaklaştı. Sadece kuru güldürünün sahnelendiği başka bir mekân.

Artık neyle eğlenildiğinin ya da neye gülündüğünün de bir önemi yok. Sıra dışı bir şeylerin olması gülmek için kâfi geliyor.

Eğlenmeden veya gülmeden duramıyoruz. Canımız sıkılsa hemen eğlenecek veya gülecek bir şeyler arıyoruz. En kolayı Instagram veya Tiktok’a girmek, oradaki kısa videoları izlemek. Ama bakıyorsunuz, burada komik içerikler üretenler de bu toplumun insanları. Herkes komik olmak, güldürmek derdinde. Herkes kendisine göre bir yol tutturmuş. Ama her yol eğlenceye ve güldürüye çıkıyor.

İzahı olmayan şeyin mizahı olur diye diye ciddiyetle konuşulacak bir mesele kalmıyor ortada. Skeçlerde ciddi ciddi konular alay ve güldürü konusu yapılıyor. Bunlara öykünen sosyal medya kullanıcıları da diğer tüm meseleleri alay ve komedi konusu yapıyor.

Böylesi bir eğlence ve güldürü bombardımanı altında ciddi bir meseleyi ciddiyetle konuşmak mümkün değil. Zaten artık ciddi bir mesele de kalmadı. Katil İsrail’in Gazze’de yaptığı soykırım görüntüleri haber kanallarında veriliyor. Bu görüntüleri gördüğümüzde üzülüyor, sinirleniyor, bir an olsun ciddileşiyoruz. Ama hemen ardından ekrana gelen eğlenceli bir Coca Cola reklamı aklımızı başımızdan alıyor.

Benzer şekilde, Instagram’da Gazze, Myanmar veya Doğu Türkistan’la ilgili bir video gördüğümüzde kısa süreliğine ciddileşiyoruz. Ama videoyu kaydırdıktan sonra karşımıza çıkan herhangi bir komik videoya da kahkaha ile gülebiliyoruz.

Ciddi kalamıyoruz. Ciddiyetimizi koruyamıyoruz.

İmanımız zayıf. Bir şeyleri dert edinemiyoruz. Hemen teslim oluyoruz. Eğlence ve güldürü karşısında boynumuzu büküyoruz. Müslümanların şehit edildiğini, zulüm altında yaşadığını çabuk unutuyoruz. Hatta kaçıyoruz bundan. Eğlenceye ve güldürüye sığınıyoruz.

Birisi şöyle demişti: Artık Gazze ile ilgili haberler duymak istemiyorum, içim kaldırmıyor.

Biz Müslümanları ne kadar da zayıf düşürdüler. Biz Müslümanları nasıl da oyalıyorlar. Biz Müslümanlar nasıl da aldanıyoruz. Biz Müslümanlar nasıl da gaflet uykusuna yatmış uyuyoruz.