5 Şubat Pazar akşamı çok sevdiğim Yargı dizisini izledim kitabımdan biraz okudum 0:30 gibi yattım. 
Eşim bir yatılı okulda belletmen nöbetindeydi. Oğlumla birlikteydik o gece o da gün boyu Gaziantep’te çalışan Öğretmen arkadaşı ile vakit geçirip, o’nu yolcu etmişti.
Sabah 07:00 gibi konuşma sesiyle uyandım odasına gittim, kötü bir şeyler olduğunu anladım. Konuşmasının bitmesini bekledim herhalde arkadaşı Barış bir kaza geçirdi dedim. Çünkü sürekli, ‘Sen iyi misin, uzaklaş hemen’ diyordu.  ‘Anne, Antep’te büyük bir deprem olmuş, Barış’ın sesi çok kötü geliyor’ dedi.
99 depreminde de sabah camı açınca, komşularım ‘aa sen neden çıkmadın, dışarı çık, deprem oldu’ demişlerdi depremi öyle öğrenmiştim. Hemen TV’yi açtım, ‘Oğlum, sadece Antep’te değil, doğu illerinde kıyamet kopmuş’ dedim.
Barış gece Antep’e ulaşmış, valizini açmadan dolabının üzerine koyup yatmış. 4:17’de valiz başına düşmüş öyle uyanmış. Deprem olduğunu hissedince kendini sokağa atabilmiş çok şükür. Gün boyu konuştuk onunla gözleri gülen, neşesi sesine ve tavrına yansıyan tatlı bir gençti. Telefonda bile çok endişeli, korkan, titreyen sesinden anladım bu özelliklerini kaybettiğini. 
Bursa’nın bazı köyleri bölgeye odun hazırlamışlar eşim ve oğlum Tır ile odunları götürdüler. Ben evde yalnız kaldım senelerdir çok defa uzun süreler yalnız kalmışlığım vardır ama bu, hiçbirine benzemedi. TV karşısında koltuğa çakıldım sabah oldu akşam oldu, sürekli TV karşısında ağladım. 
Sokaktan simitçi geçince bir şey yemediğim aklıma geldi. İki simit aldım iki gün onları kemirdim. Sonra geldiler TV’de izlediğimin ötesinde acılar yaşandığını öğrendim daha beter oldum. 
Depremin üstünden 1 ay geçti evin ve kendimin eski düzenini henüz tutturabilmiş değilim. ‘Bu felaketi yaşayanların yanında senin acın nedir?’ utancı ile toparlanmaya çalışıyorum.
Bursa’da kandil günleri çocuklar karşılıklı ip tutar ‘kandiliniz mübarek olsun’ diyerek para isterler. 17 Şubatta Miraç kandilinde sokağa çıkarken markette paramı bozdurdum. Gördüğüm çocuklara 5’er lira verdim bu benim için sıradan bir durumdu, depremden sonra bunun nasıl bir zenginlik olduğunun farkına vardım. Sokağımız var, ip tutan çocuklarımız var, kedi köpeğimiz geziyor mahallede, köşe başlarında ağaçlarımız var, komşularla kandili kutluyoruz. Nasıl büyük bir zenginlik mutlulukmuş bunlar.
Çocuklar elimi öptü ben de gül yanaklarından öptüm. Kandil akşamı Barış bize geldi gözlerinin ışığı sönmüş, konuşurken gözleri dolan, kalktığında denge sorunu yaşayan birine dönüşmüş. Allah bağışlamış sağ salim kurtulmuş o cehennemden. Allah beterinden korusun, bir daha yaşatmasın.
Depremi yaşayanların imtihanı farklı, bizim imtihanımız daha farklı. Allah bu sınavı yüzümüzün akıyla vermeyi, çenemize, tavrımıza hakim olmayı nasip etsin.
Güzel ülkemin başı sağ olsun küllerinden doğmak bizim alınyazımız.  Yine doğarız, yine mutlu olur, güleriz inşallah.